Tytus Chałubiński (ur. 29 grudnia 1820 w Radomiu, zm. 4 listopada 1889 w Zakopanem) - polski profesor patologii, wybitny lekarz, miłośnik przyrody, wielki społecznik, wybitny taternik, jeden z czołowych badaczy Tatr. Był współtwórcą Towarzystwa Tatrzańskiego i jednym z pierwszych badaczy przyrody tatrzańskiej. Na jego cześć nazwano Wrotami Chałubińskiego jedną z przełęczy w głównej grani Tatr. Popularyzator Zakopanego, w dużym stopniu przyczynił się do rozwoju tej miejscowości.

Szkołę średnią skończył w Radomiu w 1838. W latach 1838-1840 studiował medycynę na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. Po zamknięciu Akademii Wileńskiej kontynuował studia w Dorpacie 1840-42 (teren dzisiejszej Estonii) i Würzburgu 1842-44. Członek korporacji akademickiej Konwent Polonia. Dyplom doktora medycyny i chirurgii uzyskał w Würzburgu. Osiadł w 1845 w Warszawie, zdobywając tam sławę wspaniałego lekarza i ofiarnego działacza w różnych dziedzinach życia naukowego i społecznego. W latach 1859-71 był prof. chorób wewnętrznych kolejno: w Warszawskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej 1859-62, Szkole Głównej Warszawskiej 1862-69 i Uniwersytecie Warszawskim 1869-71. W 1871 nastąpiła rusyfikacja Uniwersytetu Warszawskiego i profesorowie mieli odtąd wykładać tylko po rosyjsku, ale mimo to Chałubiński chciał nadal pozostać profesorem tej uczelni i uczyć młodzież polską, choćby po rosyjsku, został jednak przez władze rosyjskie, niespodziewanie, usunięty z uniwersytetu. Dymisji udzielono mu rzekomo na jego własną prośbę, co było nieprawdą. Działalność Chałubińskiego na polu medycyny była wszechstronna: lekarska (rozległa praktyka prywatna oraz praca w szpitalach i klinikach), dydaktyczna, organizacyjna i naukowa (referaty na posiedzeniach towarzystwa lekarskiego i publikacje). Oprócz szeregu prac lekarskich, m.in. o cholerze i malarii, wydał rozprawę "Metoda wynajdywania wskazań lekarskich" (W-wa 1874). Publikował głównie po polsku, ale także po niemiecku i rosyjsku. W 1848 Chałubiński udał się potajemnie na Węgry i uczestniczył tam w powstaniu jako lekarz, a w 1849 wrócił do Warszawy. Chałubiński poznał Tatry po raz pierwszy na wycieczkach w 1852 (?), 1857 (gdy spędzał wakacje w Szczawnicy) i 1858. Zachętą do zwiedzenia Tatr była lektura pracy Ludwika Zejsznera: "Podhale i północna pochyłość Tatrów czyli Tatry polskie" (1849, 1851 i 1852). Ponowne zainteresowanie Tatrami wywołała u Chałubińskiego lektura przewodnika tatrzańskiego Walerego Eljasza z 1870. Od 1873 zaczął Chałubiński corocznie przyjeżdżać na wakacje do Zakopanego, skąd robi wycieczki w Tatry. W 1879 rozpoczął budowę własnego domu w Zakopanem, a w 1887 osiadł w Zakopanem na stałe.

Należał do ludzi o szerokich horyzontach i wszechstronnych zainteresowaniach, zarówno w zakresie nauk humanistycznych jak i przyrodniczych. Był z wyboru lekarzem, zaś z zamiłowania przyrodnikiem. Zajmował się badaniem tatrzańskich mchów. Rozpropagował w Polsce turystykę tatrzańską. Był wielkim przyjacielem i opiekunem górali. W czasie wypraw w Tatry często towarzyszył mu Sabała. Ich obu pomnik stoi w centrum Zakopanego, u zbiegu ulic Chałubińskiego i Zamoyskiego.

Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.